ผ่านพบไม่ผูกพัน 

 

หนึ่งในชุดหนังสือเอสเส ซึ่งเขียนขึ้นในช่วงวัยชราของเสกสรรค์ ประเสริฐกุล หลังจากที่เขาได้ฟันฝ่าในสมรภูมิการเมืองกับรัฐเมื่อวัยหนุ่ม มาจนถึงการฟันฝ่าสมรภูมิภายในในช่วงกลางคน กระทั่งคลี่คลายออกมาเป็นเสกสรรค์ ประเสริฐกุล ในปัจจุบัน 

 

ผ่านพบไม่ผูกพัน คือผลึกจากภาพครุ่นคิดภายในของเสกสรรค์ ประเสริฐกุล ถ่ายทอดเป็นความเรียง (Essay) ถึงทัศนะอันเกี่ยวเนื่องระหว่างตัวเขากับโลกแห่งปรมัตถ์ งานเขียนชิ้นนี้เผยให้เห็นถึงความอ่อนไหวในฐานะปุถุชนที่ถูกความไม่จีรังยั่งยืนของชีวิตกระทบเข้าใส่ สะท้อนภาพความคิดภายในต่อความผิดพลาดและความผิดหวังในชีวิตของผู้เขียน ซึ่งได้กลายเป็นเส้นทางนำเขามาสู่การเดินทางภายในอันสูงชัน กาลเวลาคือสัจธรรมอันเกือบจะเที่ยงแท้ ยืนยงอยู่นานตราบเท่าเอกภพยังคงอยู่ แต่แล้วเมื่อมนุษย์อุบัติขึ้นคล้ายกับเหตุบังเอิญของเอกภพซึ่งไร้ถึงเหตุผลที่มา เราได้กลายเป็นส่วนหนึ่งในเอกภพร่วมกับกาลเวลาอันยาวนาน กลายเป็นกลุ่มก้อนตัวตนที่เอกภพไม่อาจปฏิเสธได้ และหลายต่อหลายครั้งมนุษย์ก็ลืมไปว่าตนเองเป็นเพียงผู้อาศัยชั่วคราว ผ่านมาแล้วผ่านไป ซึ่งจะจางหายไปเมื่อใดนั้น เอกภพคงไม่ทันสังเกตเห็น และกาลเวลาก็อาจลืมเลือนพวกเราไปในที่สุด แต่ทัศนะของผู้คนในโลกล้วนใช้ชีวิตราวกับว่าจะอยู่ยืนยาวเท่าอายุขัยเอกภพ ยึดถือและครอบครองสิ่งรอบตัวอย่างไม่คำนึง นำมาซึ่งความผูกพันแห่งทุกข์ไม่รู้จบสิ้น 

 

เสกสรรค์ ประเสริฐกุล ครั้งหนึ่งเคยเป็นแกนนำนักศึกษาเคลื่อนขบวนประท้วงในเหตุการณ์ 14 ตุลาคม 2516, นักปฏิวัติสังกัดค่ายคอมมิวนิสต์ ภายหลังยอมจำนนมอบตัวต่อรัฐบาล, อดีตคณบดีคณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, นักคิดนักเขียน และศิลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์